ರಮೇಶ ಕೊಣೆಯ ಒಳಗಡೆಯಿಂದ ಕೂಗಿದ ” ಅಮ್ಮ, ನನ್ನ ಯೂನಿಫಾರ್ಮ್ ಎಲ್ಲಿ ?” ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದಳು ” ಅಲ್ಲೇ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಇದೆ ನೋಡೋ”. ರಮೇಶ ಯೂನಿಫಾರ್ಮ್ ಧರಿಸಿ ಹೊರಗಡೆ ಬಂದು ” ಏನು ತಿಂಡಿ ಇವತ್ತು? ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ತಡ ಆಗುತ್ತೆ, ಬೇಗ ಮಾಡು, ದಿನ ತಡ ಆಗುತ್ತಾ ಇದೆ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ” ಅಂತ ಅಂದನು. ಅದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ ” ೧೦ ವರುಷದಿಂದ ನಿನ್ನನ್ನು ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ರೆಡಿ ಮಾಡಿ ಕಳಿಸುತ್ತ ಇದ್ದೀನಿ, ಇದುವರೆಗೂ ಒಂದು ದಿನವೂ ತಡ ಆಗಿಲ್ಲ, ಇವತ್ತು ಆಗಲ್ಲ, ಯೋಚನೆ ಮಾಡಬೇಡ , ಇಡ್ಲಿ ಮಾಡಿದ್ದೀನಿ ತೆಗೊ ” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವನ ಡಬ್ಬಿ ಹಾಗು ತಟ್ಟೆಗೆ ತಿಂಡಿ ಹಾಕಿ ಕೊಟ್ಟಳು. ರಮೇಶ ಊಟ ಮತ್ತು ತಿಂಡಿ ಮಾಡುವಾಗೆಲ್ಲ ” ಅಮ್ಮ ನಿನ್ನ ಕೈ ರುಚಿ ಯಾರಿಗೂ ಬರುವದಿಲ್ಲ ಬಿಡು” ಅಂತ ಹೇಳದೆ ತಿಂದು ಮುಗಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋದನು. ನಂತರ ರಮೇಶನ ತಂದೆಗೆ ಡಬ್ಬ ರೆಡಿ ಮಾಡಿ, ಅವರಿಗೆ ತಿಂಡಿ ಕೊಟ್ಟು , ಅವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ತಾನು ತಿಂಡಿ ತಿಂದು, ಅವರು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋದಮೇಲೆ ಮೇಲೆ ಮನೆ ಕೆಲಸ ಶುರು ಮಾಡಿದಳು. ಸಂಜೆ ಮಗ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಅವನಿಗೆ ತಿಂಡಿ ಮಾಡಿ ಕೊಟ್ಟು, ಅವನು ಆಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬರುವುದರೊಳಗೆ ಅವನ ತಂದೆ ಬಂದಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಮತ್ತೆ ಅವರಿಗೆ ಕಾಫಿ, ತಿಂಡಿ ಕೊಟ್ಟು ರಾತ್ರಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ, ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ದಿನ ಮುಗಿದಿರುತ್ತಿತ್ತು.
ವರುಷಗಳು ಉರುಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ರಮೇಶ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ. ಅವನ ದಿನ ಚರಿ ಮಾತ್ರ ಬದಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಸ್ಕೂಲು, ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವ ಬದಲು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಅಷ್ಟೇ. ಪ್ರತಿ ದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕೋಣೆಯಿಂದ ” ಅಮ್ಮ, ನನ್ನ ಆಫೀಸ್ ಗೆ ಹಾಕುವ ಬಟ್ಟೆ ಎಲ್ಲಿದೆ? ಐರನ್ ಮಾಡಿದ್ಯಾ? ಸಾಕ್ಸ್ ಎಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಕರ್ಚಿಫ್ ಎಲ್ಲಿ? ” ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ , ಅದಕ್ಕೆ ಅವನ ಅಮ್ಮ ಅವು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಪರಿ ಕೂಡ ಬದಲಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನುತ್ತಾ” ಅಮ್ಮ ನಿನ್ನ ಕೈ ರುಚಿ ಯಾರಿಗೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಬಿಡು” ಎಂದು ಯಾವಾಗಲು ಹೇಳುವ ಹಾಗೆ ಹೇಳಿ ಡಬ್ಬಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ಮಗನಿಗೆ ಕೆಲಸ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತಂದೆ ಸ್ವಯಂ ನಿವೃತ್ತಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆರಾಮಾಗಿ ಇದ್ದರು. ಆದರೆ ರಮೇಶನ ಅಮ್ಮನ ದಿನಚರಿ ಬದಲಾಗದೆ ಹಾಗೆ ಮುಂದುವರೆದಿತ್ತು.
ಕೆಲವು ವರುಷಗಳು ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ರಮೇಶನಿಗೆ ಮದುವೆ ಆಯಿತು. ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ ಇಬ್ಬರು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ರಮೇಶನಿಗೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮೋಷನ್ ಸಿಕ್ಕು ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಆಗಿದ್ದ. ಬೆಳೆಗ್ಗಿನ ಹೊರಡುವ ಗಡಿಬಿಡಿ ಜಾಸ್ತಿ ಆಗಿತ್ತು. ರಮೇಶ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯು ಕೂಡ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ರೆಡಿ ಆಗುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಏನನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕೋಣೆ
ವರುಷಗಳು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮೊಮ್ಮಗಳು ಅವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಂದಳು. ತಂದೆ ತೀರಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಈಗ ಕೆಲಸ ಎರಡು ಪಟ್ಟು ಜಾಸ್ತಿ ಆಗಿತ್ತು. ರಮೇಶ ಮತ್ತು ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಹೊಸ ಮನೆ ಖರೀದಿಯ ಓಡಾಟದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಬ್ಯುಸಿ ಆಗಿದ್ದರು. ಮನೆ ಕೆಲಸ, ಮೊಮ್ಮಗಳ ಆರೈಕೆ ಹಾಗು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಬೇರೆ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಕೂಡ ರಮೇಶ ತನ್ನ ತಾಯಿಗೆ, ” ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಮನೇಲಿ ಇರುತ್ತೀಯಲ್ಲ , ಸ್ವಲ್ಪ ರೇಷನ್ ತಂದು ಬಿಡು, ಮೊಮ್ಮಗಳ ಜೊತೆ ಒಂದು ವಾಕ್ ಆಗುತ್ತೆ” ಅಂತ ಹೇಳತೊಡಗಿದ. ಅಮ್ಮ ಏನನ್ನು ಹೇಳದೆ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಮ್ಮಗಳು ಸ್ಕೂಲ್ಗೆ ಹೋಗಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಳು, ರಮೇಶ, ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಜೊತೆಗೆ ಮೊಮ್ಮಗಳ ಡಬ್ಬಿ ರೆಡಿ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ ಅಮ್ಮನ ಪಾಲಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ರಮೇಶನ ಜೊತೆಗೆ ಈಗ ಮೊಮ್ಮಗಳ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ರೆಡಿ ಮಾಡುವ ಹೊಸ ಜವಾಬ್ಧಾರಿ ಹೆಗಲಿಗೇರಿತ್ತು. ರಮೇಶ ತಿಂಡಿಗೆ ಕೂತಾಗ ” ಅಮ್ಮ, ತಿಂಡಿಗೆ ಉಪ್ಪಿಲ್ಲ, ನಿನ್ನೆ ಮಧ್ಯಾನ್ಹ ಪಲ್ಯೆಗೆ ಉಪ್ಪೇ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ನೀನು ಅಡುಗೆ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಗೊಣಗತೊಡಗಿದ್ದನು. ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನುತ್ತಾ” ಅಮ್ಮ ನಿನ್ನ ಕೈ ರುಚಿ ಯಾರಿಗೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಬಿಡು” ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಹೇಳದೆ ವರುಷಗಳೇ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಹೊಸ ಮನೆಯಿಂದ ಸ್ಕೂಲ್ ಹತ್ತಿರ ಇದ್ದರಿಂದ ಅವಳನ್ನು ಸ್ಕೂಲ್ಗೆ ಬಿಟ್ಟು ನಂತರ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುವ ಜವಾಬ್ಧಾರಿ ಕೂಡ ಅಮ್ಮನ ಮೇಲೆ ರಮೇಶ ಹಾಕಿದ್ದ. ಅಮ್ಮ ಮಾತ್ರ ಎಂದಿನಂತೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಒಂದು ದಿನ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ರಮೇಶ ಬಹಳ ಸುಸ್ತು ಆಗಿ ಬಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟ. ಕೂಡಲೇ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಿದರು. ವೈದ್ಯರು ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡಿ ಶುಗರ್ ಬಂದಿದೆ ಅಷ್ಟೇ. ಇನ್ನು ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ಟ್ರೆಸ್ ಕಮ್ಮಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ, ಪಥ್ಯ ಮಾಡಿ ಎಂದು ಕೆಲವು ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಬರೆದುಕೊಟ್ಟರು. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ರಮೇಶನನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದರು.
ವೈದ್ಯರು ಎರಡು ದಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದರಿಂದ ಆಫೀಸಿಗೆ ರಜ ಹಾಕಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿದಿದ್ದನು. ಹೆಂಡತಿ ತಿಂಡಿ ತಿಂದು, ರಮೇಶನಿಗೆ ಯಾವ ಮಾತ್ರೆ ಕೊಡಬೇಕು ಎಂದು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳಿ ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ರಮೇಶ ಆಫೀಸಿನ ಗಡಿ ಬಿಡಿ ಇರದ ಕಾರಣ ಮನೆಯ ಹಾಲ್ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಿದ್ದನು. ಅಮ್ಮ ಮೊಮ್ಮಗಳನ್ನು ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದು, ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನೋ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ರಮೇಶನ ಗಮನ ತಾಯಿಯ ಕಡೆ ಹರಿಯಿತು. ಅಮ್ಮ ತನ್ನ ಸೊಂಟವನ್ನು ನೀವಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಏನೋ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳು ಸ್ಲೋ ಮೋಶನ್ ಅಲ್ಲಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಹಾಗೆ, ಅಷ್ಟು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಯಾವ ಕೆಲಸದಲ್ಲೂ ಚುರುಕುತನ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕುಳಿತ್ತಿದ್ದ ಜಾಗದಿಂದ ” ಅಮ್ಮ, ಮಾತ್ರೆ ಕೊಡುತ್ತೀಯಾ ” ಎಂದು ಕೇಳಿದನು. ಅಮ್ಮ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಡೈನಿಂಗ್ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಇದ್ದ ಮಾತ್ರೆಯನ್ನು ನೋಡಿ, ಸರಿಯಾಗಿ ಕಾಣದೆ ತನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಉಜ್ಜಿ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ, ಮಾತ್ರೆಯ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಲೋಟ ನೀರನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದು ಅವನ ಕೈಲಿ ಇಟ್ಟಳು. ಅವಳ ಕೈ ನೋಡಿ ರಮೇಶ ಒಂದು ಸಲ ಗರಬಡಿದಂತೆ ಆದ. ತಾಯಿಯ ಕೈ ಚರ್ಮ ಸುಕ್ಕು ಕಟ್ಟಿತ್ತು, ನರಗಳು ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ಮುಖ ನೋಡಿದ, ಮುಖದ ಚರ್ಮವು ಸುಕ್ಕು ಕಟ್ಟಿತ್ತು, ಕಣ್ಣು ಒಳಗಡೆ ಹೋದಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು, ಮುಖದಲ್ಲಿ ಆಯಾಸ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಅಮ್ಮನನ್ನು ಅಷ್ಟು ಹತ್ತಿರದಿಂದ ನೋಡದೆ ವರುಷಗಳೇ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಅವನ ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು ತುಂಬಿ ಬಂದು, ಅವಳ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಜೋರಾಗಿ ಅಳತೊಡಗಿದ. ಅಮ್ಮ ಅವನ ತಲೆ ನೇವೇರಿಸುತ್ತ ಹಾಗೆ ನಿಂತಳು. ಅವನಿಗೆ ನಾಚಿಕೆ, ಅವಮಾನ, ತಾನೆಷ್ಟು ಕಟುಕ, ಏನೇನೆಲ್ಲ ಅನಿಸಿ ದುಃಖ ತಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ. “ನಿನ್ನನ್ನು ನಾನು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಇದ್ದ ಅಮ್ಮ ಅಂತಾನೆ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ, ನಿನ್ನ ಕಡೆ ಗಮನ ಕೊಡದೆ ನನ್ನ ಕೆಲಸ, ಹೆಂಡತಿ ಮಗಳು ಅನ್ನುತ್ತಾ ಅವರ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿಯೇ ಮುಳುಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ, ನನಗೆ ವಯಸ್ಸಾದಂತೆ ನಿನಗೂ ವಯಸ್ಸು ಆಗುತ್ತೆ ಅನುವುದನ್ನೇ ಮರೆತು, ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸವನ್ನೇ ನಿನಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆನಲ್ಲ, ವಯಸ್ಸಾದ ಕಾರಣ ಮರೆವು ಜಾಸ್ತಿ ಆಗಿ ಅಡಿಗೆ ಮಾಡುವಾಗ ಉಪ್ಪು ಕಮ್ಮಿ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೀಯ ಅಂತ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ನಾನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳದೆ, ನೀನು ಅಡಿಗೆ ಕಡೆ ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದೇ, ನಾನು ಒಳ್ಳೆ ಮಗ ಆಗಲಿಲ್ಲ” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದನು. ಸುಮಾರು ಹೊತ್ತು ಅತ್ತು ” ಅಮ್ಮ , ನಿಂಗೆ ವಯಸಾಗಿದ್ದು ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ, ನನ್ನ ಕ್ಷಮಿಸಿ ಬಿಡು” ಎಂದು ಅನ್ನುತ್ತಾ ಅವಳನ್ನು ತಬ್ಬಿ ಕೊಂಡನು. ಅಮ್ಮ ಶಾಂತವಾಗಿ ಅವನ ಬೆನ್ನು ಸವರಿ ಏನನ್ನು ಹೇಳದೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅಡುಗೆ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೊರಟಳು.
- ಕ್ಷಮಿಸಿ ಬಿಡು ಅಮ್ಮ… ವಯಸ್ಸಾಗಿದ್ದುಗೊತ್ತೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. - September 29, 2020
- ನೈಟ್ ವಾಕ್…. - September 20, 2020
